संगै थियौं, घन्टौं कुरा गर्यौं,
तर कुनै पनि क्षणमा, हामी सँगै थिएनौं।
तिम्रो बोली सुन्थेँ, मेरो बोली तिमीलाई सुनाउँथेँ,
तर ती शब्दहरूले कहिल्यै आत्मा छुने आँट गरेनन्।

तिमी हाँस्यौ, म पनि हाँसेँ,
तर ती हाँसोमा कुनै सच्चाइ थिएन।
आँखाहरूले खोज्थे एउटा यस्तो गहिराइ,
जहाँ हामीले एक अर्कालाई भेट्न सक्छौं,
तर त्यो गहिराइ कहिल्यै भेटिएन।

हाम्रो साथ केवल औपचारिकता थियो,
मन भने कहीं कतै हराइरहेको थियो।
तिमी आफ्नै यात्रामा थियौ, म मेरो सपनामा,
तर तिनमा कहिल्यै कुनै संगम थिएन।

संगै थियौं, तर जति नजिक थियौं,
त्यति नै टाढा थियौं।
कहिलेकाहीं नजिकको दुरीले नै,
जीवनका सबैभन्दा गहिरा खाल्टाहरू खोलिदिन्छ।

हाम्रो सम्बन्ध, यो समयको खेल मात्र थियो,
जहाँ हामीले साथ भएझैं अभिनय गर्‍यौं,
तर अन्ततः हामीले कहिल्यै एक अर्कामा पाएनौं।

विचार गरेँ,
हाम्रो सहयात्रा केवल समयको भ्रम रहेछ।
तिमी र म, एउटै बाटोमा हिँडेजस्तो लाग्थ्यो,
तर गन्तव्य भिन्न भइसकेछ।

सम्झना गर्छु,
तिमीले हेर्ने ती गहिरा आँखाहरू,
तर त्यो दृष्टिमा म कहिल्यै देखिनँ,
न त तिमीले मेरो आँखाको मर्म बुझ्यौ।

शब्दहरूले कथा बुन्थे,
तर ती कथाको पात्र हामी थिएनौं।
शून्यताले भरिएको सम्बन्ध,
जहाँ सन्नाटा बोल्थ्यो र हामी मौन सुन्थ्यौं।

अब त स्पष्ट छ,
तिमी र म,
समयको पानामा केवल छायाहरू हौँ।
संगै थियौँ, तर आत्मा छुट्टै भइसकेछ।

विचार गरे,
हामी नजिक भएजस्तो लाग्दा लाग्दै,
अझ धेरै टाढा भइसकेछौँ।